Lieve papa, het is vandaag woensdag 14juni.
Nog 2 dagen en dan is het zeeman verhaal voorbij na toch wel ongeveer anderhalf jaar hard werk stappen we eruit, niet vanuit mezelf hoor, oke maar dat schip is voorbij, onslagen bla bla, maar och och wat een verschikkelijke lange week is dit elke dag wort nog zwaarder en wort ik steeds bozer, je blijft alles in je hooft omgooien, als ik dit had gedaan, was het dan anders gegaan?
Ik krijg zelfs over me heen dat het mijn schuld is dat ik onslagen ben dus dan maakt dat alles alleen nog maar erger, je gaat twijfelen aan jezelf wat jezelf compleet gek maakt en dan kan nog iedereen die dan zeg maar echt om je geven ach jo komt wel goed maar ja, ik heb inmiddels al 20 vacatures ingevult stuk of 15 telefoontjes gepleegt, met als vervolg 10 afwijzingen op de mail en 15 keer nee sorry wij hebben niemand nodig op dit moment probeer het over een half jaar nog eens .... nee dat schiet niet op.
Vervolgens krijg je ook nog is op je kop als je vanaf nu een beetje op je geld gaat letten omdat je net voor de al gereseveerde vakantie ontslagen wort, "wat nou je kan het niet betalen je hebt zat" en dan proberen voorzichtig zonder boos te worden dat je dan een paar keuzes moet maken omdat ik na een maand geen baan meer heb, en geen loon.
Ja weet je ik ga proberen om mezelf te blijven, ookal krijg ik van alles van iedereen tegen me aan, ik weet dat ik me best blijft doen,
al heb ik niet meer echt het idee dat ik iets goed doe, en nu moet ik wel oppassen wat ik zeg maar ik wort momenteel nergens meer in gewaardeert, en nu hou ik op ik ga het dan ook allemaal niet meer zeggen ik wort namelijk sagerijnig van me zelf dus punt uit
Lieve papa was u maar ffkes hier.
Nog 2 dagen te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten